കാലം
ചിതറിയ മാനുഷിക ചിന്തകളാല്
കൊഴിയുന്ന ജീവസ്ഫുരണങ്ങള് ;
വിടരുവാന് വെമ്പുന്ന പുഷ്പമുകുളം
ചെറു ചൂടില് ഉണരാതുരുകുന്ന കാഴ്ച - ഹോ ...?
ഇനിയും ശ്മശാനമാണ് മുന്പില്.
അടര്ന്നുതിരുന്ന ചുടു ചോരയില്
താണ്ഡവമാടുന്ന കലികാലമേ ...
അരിഞ്ഞിട്ട ചിറകില് കുരുത്തത് -
പ്രതീക്ഷയല്ല....
ധര്മ്മബോധമല്ല...
പകയും അറപ്പും വെറുപ്പും മാത്രം .
ദാഹജലത്തിനു ചോരയൂറ്റുന്ന കാലമേ......
കണ്ണുനീര് വീണ മണ്ണില്
മുളയ്ക്കില്ലിനി, ജീവന്റെ പുതുനാമ്പുകള് .....
കാലമുണരുമ്പോള് ഉയരുന്ന -
നിലവിളിയില് , അമ്മ-
തലതല്ലിക്കരയുന്നത് കേള്പ്പു; പുലരില്ല -
ശാന്തിയിനിയും.,
നശിക്കട്ടെ സര്വ്വതും - നശിക്കട്ടെ .
യോതിഷ് ആറന്മുള
1 comment:
super
Post a Comment